Justyno z Jonii

 

Dlaczego Platon?  Platon jest  tak przeniknięty „boskim światłem”, że go nie widać w pisanych przez niego dialogach. Kochał Ateny i jej mieszkańców, Sokratesa, swoich braci – Glaukona i Adejmanta,  tak, że słyszymy ich głosy  w dialogach z charakterystycznym rytmem mówienia, ulubionymi powiedzonkami, tonacją emocjonalną, a przede wszystkim, właściwym im sposobem myślenia, nie słysząc prawie nigdzie samego Platona.  Czytając dialogi mamy wrażenie, że słuchamy głosu żywych ludzi, nie przedstawicieli szkoły czy reprezentantów „stanowiska”. Jego filozofia była tego rodzaju, że nie zasłaniała ludzi, oddawała im głos tak, by czytelnik z jego brzmienia domyślał się treści ukrytych, dopowiadał znaczenia. Dialog Państwo ukazuje mnogość postaci, które Platon znał, rozumiał i oddając im głos w taki właśnie sposób w końcu ukazał też siebie – osobę tak „jaźniocentryczną” (przeciwieństwo egocentryczności), że Ateńczycy bardzo szybko uznali ją za dziecko Apollina a  imię Platona stało się synonimem filozofii najwyższej próby. Filozofii, którą cechuje  wszystko to, co najlepsze w kulturze europejskiej: rozumność, otwartość na dialog, etyczna siła.  Czym byłyby Ateny bez Platona? Czym byłaby Europa bez Platona? Czym byłaby nasza kultura uniwersytecka i naukowa bez oparcia w tym przebogatym źródle?

 

A wracając do wątku wielości dusz. Kiedy Alicja mówi, w znakomicie nota bene dobranym przez Ciebie cytacie, „tu muszę być już zawsze jedna … bo dwie na pewno by coś zbroiły” jest jak Platon w księdze siódmej Państwa, który sugeruje, że aby dostrzec jedność duszy – trzeba spojrzeć z perspektywy Jaźni tj. jej (duszy)  rozumnego (noetycznego) centrum. To centrum odpowiada chyba najbardziej pierwszemu w Twojej 5 składnikowej klasyfikacji DUCHOWI, który różnicuje się w procesie emanacji na Duszę (rodzaj żeński) i Umysł (rodzaj męski) Umysł. Problem z tymi podziałami jest tego rodzaju, że rzadko mamy dostęp do części centralnych. Dusza uwikłana w małostkowość jest jak Glaukos – bóg obrośnięty wodorostami, którego boskie centrum jest głęboko skryte pod powierzchnią pstrych zewnętrznych naleciałości. W księgach ósmej i dziewiątej Państwa Platon pokazuje jak oddanie władzy częściom innym niż Jaźń prowadzi do destrukcji ustroju wewnętrznego czy to w stronę jedności totalitarnej (np. osobowość psychopatycznie narcystyczna, mały psychopata Dąbrowskiego)) czy demokratycznego rozchwiania (np. osobowość zależna). Aby bronić swojego wewnętrznego królestwa potrzebujemy mądrych strażników. Trzeba nauczyć się rozmawiać, dialogować z naszymi częściami, tak by nauczyły się mądrze bronić  naszych najważniejszych wartości. W filozofii Platońskiej, jak w dobrej psychoterapii, chodzi o to by dogadać się ze sobą, w kwestiach dla nas istotnych. Szukając odpowiedzi na pytanie o jedność osobowości po Platońsku, nie można też ominąć mistyki. Nie jest to mistyka pustelnicza – to doświadczenie osoby pośród osób, przeniknięte nieustannym doświadczeniem boskiego Teraz, dostrzeganego w procesie odwracania się (metastrofe) od cieni w stronę ognia. A że „ogniem płonącym” jest boski Duch… nie jest to doświadczenie miłe łatwe i przyjemne. 

 

Na dziś tyle. Do czego to nasze pisanie zmierza? 

Zobaczymy. Może urodzi się więcej niż myślimy?

POzdr P