Zbliża się pierwszy poniedziałek miesiąca, tak więc Pogadalnia Filozoficzna – zgodnie z ideą wychodzenia ku ludziom – zaprasza na kolejne spotkanie w formule filozoficznej kawiarenki.
Ksiądz Twardowski zaczął jeden z wierszy słowami: „Życie to ciągła męka istnienia”. Reszta utworu nie warta jest przeczytania, ale ten wers skłonił mnie do zastanowienia. Czy faktycznie można postawić znak równości między życiem, a męką istnienia? Czy może życie bywa też czymś innym, zasługuje na inne podsumowanie? Dlaczego nie: pogodność egzystencji, ekstaza wegetacji, przyjemność trwania, rozkosz bytowania?
Zasadniczo w cytowanym tekście jest tak niewiele słów, a tyle wątpliwości się z nich rodzi. Bo jaką funkcję spełnia słowo „ciągła”? Czy gdyby je odrzucić, to reszta by się nie obroniła? Czy konieczne jest podkreślenie, że męka istnienia jest nieprzerwana. Czemu zamiast „ciągła” nie napisał: zwykle, czasem, głównie, często? I dlaczego pojawia się owa „męka”? Wszak istnienie wcale nie musi się z nią łączyć. Wydaje się zupełnie możliwe istnienie niemęczące, a przynajmniej okresowo mąk pozbawione. Tymczasem, autor wyjaśniając, czym jest życie, nie poprzestał na tym, że to po prostu: istnienie. Ale, że męczarnia, w dodatku bezustanna. Co jest powodem tych katuszy? Czyżby świadomość marności naszych bytów, kruchości konstrukcji, które owo życie w sobie dźwigają, niepewności jutra, czyhających niebezpieczeństw, mogących nas życia pozbawić, lub jego jakość popsuć… A może chodzi o to, że nie zawdzięczamy istnienia sobie, że nie wiemy, kto wykuł pierwsze ogniwo w całym łańcuchu przodków.
I kolejne pytanie: czy można to zdanie odwrócić, zamienić strony miejscami i również uzyskać jakąś prawdę (lub prawdopodobieństwo racji). Zatem, czy można by rzec, iż: Ciągła męka istnienia to… życie.
Zapraszamy 6 lutego o godzinie 18:00 do kawiarni Pozytywka, przy ul. Czaplaka 2. Tematem będzie: męka istnienia.
Przyjdź porozmawiać, posłuchać, pomyśleć i sprawdzić, czy jesteś odosobniony w postrzeganiu walorów egzystencji i czy Sofokles miał rację twierdząc, że „Bez bólu i cierpień nie istniejemy”. A w pozostałe poniedziałki zapraszamy na spotkania w murach uniwersyteckich.
„Bez bólu … nie istniejemy” , ponieważ brak funkcjonowania receptorów bólowych zakończył by naszą egzystencję. Zatem uczucie bólu to szorstki język Natury , mówiącej „nie rób tego”, „idź dalej” , „żyj i bądź szczęśliwy”. Jeżeli Natura przywołuje nas tak często do porządku, a my świadomie lub nieświadomie lekceważąc jej głos z aktu bólu tworzymy historię cierpienia, to oznacza , że weszliśmy w rzeczywistość wirtualną umysłu, (zerwaliśmy owoce z drzewa poznania dobra i zła), gdzie nieustanne lęki i pragnienia związane z iluzją przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, uczyniły nas cierpiącymi panami Ziemi. Okazją wyjścia z rzeczywistości wirtualnej jest wcześniejsza emerytura. Najlepiej zaraz po szkole.