Kolejne to święta, które przyjdzie spędzić w uszczuplonym gronie, lub wręcz w samotności. Już codzienność w takim składzie osobowym jest uciążliwa, lecz okres świąteczny – zwłaszcza, gdy bywał okazją do rodzinnych spotkań – uwypukla przygnębiający nastrój. Szukam pocieszenia w tej sytuacji i nie jest to proste. Generalnie rzecz biorąc, uważam, że przejściowe osamotnienie nie jest czymś złym – a to spowodowane pandemią chciałbym traktować właśnie jako przejściowe. Bywa to sposobnością by coś w sobie odkryć, by się rozwinąć, by wysnuć z ciszy jakąś trafną życiową refleksję… Owszem, człowiek to gatunek stadny. Posiada wewnętrznie zaprogramowaną, biologiczną potrzebę współtworzenia wspólnoty. To mu daje przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa. Ale czyż nie znamy przykładów ludzi, którzy doznali oświecenia dopiero w odosobnieniu, zostając pustelnikiem, zamieszkując w jaskini, albo udając się przykładowo na pustynię i wspomagając to postem, bądź… odsiadując karę więzienia.

Quiringh van Brekelenkam, Modlący się pustelnik

Separacja miewa pozytywny wpływ. Ale – jak mówię: miewa. Samo bowiem odizolowanie się od ludzi, czy krótko- czy długotrwałe, nie gwarantuje olśnienia, wzbogacenia duchowego, doznania nadzwyczajnych przeżyć, zdobycia mądrości, rozwiązania dotychczasowych problemów, wymyślenia rewolucyjnych idei lub technologii, zgłębienia wiedzy o Bogu, czy choćby o samym sobie. Nie każdy potrafi takie okoliczności wykorzystać w odpowiedni sposób, twórczo i owocnie, przekuć w coś wartościowego dla siebie, lub innych. Jednakowoż, gdy komuś to nie wychodzi, to też nie należy się załamywać. Ja w każdym razie się nie załamałem.

Pamiętajmy, że zwykle ci, którzy z samotności wynieśli jakiś pożytek, w ową samotność udawali się z własnej woli, albo potrzeby. Kto jest na nią skazany podlega nieco innym prawom. Ponadto ci sławni i wielcy to jednak zdecydowana mniejszość, wyjątki, u których być może zaburzone zostały potrzeby społeczne. Takim jednostkom jest łatwiej. A to pozostała większość ludzi jest wyznacznikiem tzw. normalności. Jeśli więc w samotności nie wymyśli się perpetuum mobile nie należy mieć do siebie pretensji, bo zwyczajnie taka jest ludzka natura i takie jej ograniczenia.

Warto pamiętać o jeszcze jednym. Bywa, iż samotność, szczególnie w ważnych dla człowieka chwilach, niesie z sobą pewne korzyści. Pozwala dostrzec, czyjej obecności najbardziej brakuje. Umożliwia spojrzenie na szereg spraw z dystansem niezakłócanym przez cudze opinie. Daje możliwość zweryfikowania swojego systemu wartości, poczucia, co faktycznie jest dla kogoś cenne, ważne, niezbędne.

     Takich spostrzeżeń w te święta życzę. I zdrowia.

Kłaniam Martinus